Vaginoplastie: Man naar Vrouw Geslachtsaanpassende Chirurgie
Historisch overzicht, beschrijvingen, foto’s, referenties en links. door Lynn Conway Copyright @ 2000-2006, Lynn Conway. All Rights Reserved. Dutch translation by Femke Olyslager and JH
Rechts: Foto met details van de genitaliën van een TS vrouw (ze ligt met haar benen open op de houders van een gynaecologische onderzoekstafel en met haar schaamlippen gedeeltelijk geopend) na het ondergaan van een vaginoplastie (SRS) en labiaplastie uitgevoerd door Eugene Schrang, M.D. uit Neenah, WI.
|
|
Deze pagina geeft een overzicht van de historische ontwikkelingen en de chirurgische details van vaginoplastie chirurgie (vaak ook geslachtsaanpassende chirurgie genoemd, in het Engels spreekt men van 'sex reassignment surgery' (SRS) of 'gender reassignment surgery' (GRS )). Lees eerst de pagina introductie tot de concepten genderidentiteit, transgenderisme en transseksualiteit elders op deze website zodat U begrijpt waarom transseksuele vrouwen deze chirurgische ingrepen ondergaan. Deze pagina toont aan dat postoperatieve man naar vrouw transseksuele vrouwen weldegelijk beschikken over vrouwelijke genitaliën. De lezer zal ook geholpen worden om inzicht te krijgen in een aantal vooroordelen die transseksuele vrouwen moeten doorstaan om hun nieuwe fysische genderstatus te bereiken.
BELANGRIJKE OPMERKING: Deze pagina bevat grafisch visueel material en andere medische informatie die mogelijks choquerend is of die zeer storend kan zijn voor sommige lezers.
LEES NIET VERDER als U zich ongemakkelijk voelt bij chirurgische ingrepen of indien U angsten hebt over Uw eigen genitaliën.
Toegang tot deze medische informatie is NIET TOEGELATEN voor personen JONGER DAN 18 JAAR. Door deze pagina verder te lezen bevestigd U dat U 18 jaar of ouder bent. |
Inhoud
Historische Achtergrond
Transseksualiteit is geen “moderne ontdekking”, integendeel. Sedert de oudheid is het niet ongewoon natuurlijkvoorkomende en gedocumenteerde variaties in het menselijke gender vast te stellen. In vele culturen, zoals bij de inheemse stammen in Noord-Amerika, hebben, transseksuele personen lange tijd de keuze gehad om zich te kleden als het andere geslacht en te leven als vrouwen, zelfs met de mogelijkheid om een echtgenoot te hebben. Zelfs de chirurgische aanpassing van de genitaliën met het oog op het wegnemen van intense transgendere gevoelens is ook niet “uitgevonden in de 20e eeuw”. In sommige soms hele oude culturen hebben transseksuelen zich vaak vrijwillig aan chirurgische ingrepen onderworpen met het oog op het “veranderen van hun geslacht”.
Voor de mensen uit de oudheid waren de technieken voor en de effecten van castratie genoegzaam bekend. Inderdaad, het gebruik ervan in de domesticatie van dieren leerde de mensen uit de oudheid al gauw dat het wegnemen van de menselijke mannelijke testikels (teelballen) op voldoende jonge leeftijd de vermannelijking voorkomt. Zo iemand zou voor altijd een kinderlijk uiterlijk hebben – of “meisjesachtig” blijven. Dergelijke ingrepen werden vaak ook uitgevoerd op gevangen volwassen mannelijke slaven met het oog hen te “domesticeren” als “eunuchs”. Het uitvoeren van een castratie op een normale man na de puberteit verandert zijn gendergevoelens of genderidentiteit niet. Het zal wel zijn seksuele driften wat verminderen en heel sterk de verdere ontwikkeling van het mannelijk spierstelsel onderdrukken.
De kennis die in de loop der tijd werd vergaard over de effecten van castratie werd verder uitgebreid om man naar vrouw transseksuelen te helpen: Wellicht miljoenen transseksuelen gedurende de voorbije duizenden jaren hebben vrijwillig chirurgische ingrepen ondergaan die veel risicovoller en veel ingrijpender waren dan een eenvoudige castratie. In deze operaties werden transseksuelen volledig ontmannelijkt bij de algehele verwijdering van de testikels, de penis en het scrotum (balzakje). Bijkomend werd de schaamstreek vaak min of meer hervormd om het uitzicht van die van een meisje na te bootsen. Niemand kent precies de origine van dit soort ingrepen maar transseksuele ingrepen waren welbekend in de tijd van het oude Griekenland en in het bijzonder in het seksueeltollerante oude Rome. Ze waren vaak deel van “religieuze rituelen” die de resulterende “vrouw” een plaats in de samenleving gaven.
Dit soort ingrepen voorkwam dat jonge man naar vrouw transseksuelen (als ze het overleefde) man werden en het gaf hen ook genitaliën die min of meer op die van een vrouw geleken. Zelfs zonder vagina en zonder de krachtige vervrouwelijkende effecten van vrouwelijke geslachtshomonen, konden jonge transseksuelen in het verleden een beter leven als vrouw leiden na dergelijke chirurgische ingreep.
Zelfs vandaag lopen een aanzienlijk aantal jonge en hopeloze transseksuelen weg van huis in Indië en Bangladesh om toe te treden tot de “Hijra” caste. Om Hijra te worden ondergaan deze tieners vrijwillig volledig ontmannelijkende chirurgische ingrepen in primitieve omstandigheden, net zoals in de oudheid, met alleen de werking van opium als verdoving. De meeste ondergaan de ingreep als tieners juist na het begin van de puberteit. Een resultaat hiervan is weergegeven in onderstaande foto. Door de castratie net vroeg genoeg uit te voeren wordt de ontwikkeling van secundaire mannelijke geslachtskenmerken (behalve het breken en verlagen van de stem) vermeden. Hun lichaam blijft zacht, zoals van een kind en meisjesachtig.
In tegenstelling wat men vaak denkt leidt een totale externe ontmannelijking na de pubertijd niet noodzakelijk tot een asseksueel persoon. Volledige castratie na de puberteit bezorgt de jonge Hijra nieuwe te ontdekken gevoelens en orgasmische mogelijkheden. Waar de psychologische impact van zo’n ingreep normaal de libido van een normale man zou ondermijnen is het effect ervan op het transseksuele meisje net omgekeerd: De ingreep kan haar bevrijden en kan haar toelaten om haar sensualiteit en haar vrouwelijke libido meer te beleven. Net zoals in moderne postoperatieve transseksuele vrouwen zullen vele Hijra sterke gevoelens van seksuele opwinding vinden in de innerlijke overblijfselen van hun genitaliën (ondanks het feit dat er geen extern zenuwgevoelig weefsel aanwezig is zoals bij moderne SRS behouden ze de interne delen van de zwellichaampjes en de prostaat met spasmodische orgasmische capaciteiten). Ondanks het feit dat Hijra’s geen vagina hebben zullen velen in belangrijke mate genieten (met het oog op orgasme) van penetrale (anale) seksuele activiteiten met mannen. Door de volledige externe ontmannelijking lijken de genitaliën en de schaamstreek van een Hijra erg “meisjesachtig” zodat vele mannen in India graag met hen vrijen. De Hijra op hun beurt aanvaarden hun lot en hun beperkte, maar toch reële mogelijkheden om toch ten minste een beetje liefde in het leven te vinden.
Een jonge Hijra in India, die haar genitaliën toont
“We zijn geboren met een genderidentiteitscrisis. Het is geen imitatie of iets dat we leerden, maar een natuurlijk instinct dat ons drijft om vrouw te zijn.” – Dhanam
("We are born with a gender identity crisis. It is not an imitated or learnt one, but a natural instinct that urges us to be women.'' – Dhanam)
[Later toe te voegen: Bespreking van de vooruitgang in de plastische chirurgie na de eerste wereldoorlog, en over vooruitstrevende ontwikkelingen in vaginoplastie bij transseksuele vrouwen rond 1930 door F. Abraham, M.D., in Duitsland - - - zie http://www.symposion.com/ijt/ijtc0302.htm#Case%201 - - - ]
Samen met de snelle vooruitgang in de kennis van geslachtshormonen en de plastische chirurgie na de Tweede Wereldoorlog werd het eindelijk mogelijk een volledige medische en chirurgische oplossing voor transseksualiteit te overwegen. Tijdens de jaren 1950 konden transseksuele vrouwen ten volle genieten van de voordelen van de nieuw beschikbare vrouwelijke geslachtshormonen. Deze lieten borstvorming een zachte huid en op termijn meer vrouwelijke lichaamscontouren toe. Rond die tijd begonnen een aantal chirurgen verkennende operaties uit te voeren in man naar vrouw transseksuelen waarbij de vagina’s werden gevormd met behulp van huidenten genomen op de dijen of billen. Dit onderzoek steunde op recent ontwikkelde technieken om vagina’s te construeren in meisjes met een interseksuele aandoening.
Christine Jörgensen uit de V.S. was bij de eerste kleine groep van transseksuelen om een “verandering van geslacht” te ondergaan. Ze werd “ge-out” in 1952 door de Amerikaanse gedrukte pers kort nadat ze haar initiële operatie had ondergaan. Haar verhaal werd een nationale sensatie. Dankzij haar verhaal hoorden vele transseksuelen van het bestaan van deze nieuwe hormonale en chirurgische behandelingen. Nochthans bleef de toegang tot deze nieuwe en experimentele vormen van chirurgie beperkt tot een handvol Europese patiënten.
In de tijd van Christine haar operatie in de vijftiger jaren werden eerst in één of meer operaties de mannelijke organen weggenomen. De patiënt diende dan een hele periode te wachten zodat alle wonden zich konden herstellen. Vervolgens, in een operatie gelijkaardig aan deze die gebruikt werd om vagina’s te creëren in interseksuele patiënten, werd dan de vagina geconstrueerd met behulp van huidenten uit de dijen of billen (Christine haar vaginoplastie werd uitgevoerd in 1954).
Transseksuele pioneer Christine Jörgensen,
die een vroege vorm van SRS onderging in 1952-54
Ondanks het feit dat patiënten zeer tevreden waren over de resultaten (zeker in vergelijking met eerdere resultaten) ging deze vroege methode toch nog met grote problemen gepaard. De huidenten waren niet erg betrouwbaar en gaven soms aanleiding tot gedeeltelijke mislukkingen omdat ze niet “pakten”. Het gebruik van grote huidenten gaf ook aanleiding tot grote lelijke littekens op de plaats waar ze genomen werden. Daarbij kwam nog dat in de eerste stap van de ingreep een groot gedeelte van het gevoelige genitale weefsel voor goed verloren ging. Dit beïnvloedde de gevoelens van seksuele opwinding van de patiënt en zijn mogelijkheid om een orgasme te krijgen.
Tijdens de late vijftiger en zestiger jaren kwamen vele honderden transseksuelen in de V.S. onder de goede zorgen van Harry Benjamin, M.D., een zeer begrijpende en gedreven dokter en endocrinoloog die een praktijk had in New York, N.Y., en in San Francisco, CA. Dr. Benjamin was de eerste dokter en onderzoeker die het onderscheid tussen een genderidentiteit die verschilt van het biologische gender en homoseksualiteit maakte. In plaats van transseksuelen te aanzien als mentaal gestoorden zoals de meeste medici in die tijd begon hij hen te aanzien als ernstig lijdende patiënten onder een fout-gender aandoening met onbekende origine. In een poging om hun lijden te beperken schreef hij oestrogenen voor aan geselecteerde patiënten in antwoord op hun sterke vraag naar medische feminisatie. Hij volgde ook de resultaten van transseksuele chirurgie op de voet op en begon zijn meest intense transseksuele patiënten door te verwijzen naar de chirurgen die de beste resultaten boekten.
Vervolgens, in de late jaren vijftig, ontwikkelde de Franse chirurg Georges Burou de moderne vorm van man naar vrouw geslachtsaanpassende chirurgie voor man naar vrouw transseksuelen gebaseerd op de zogenaamde penile inversie waarbij de huid van de penis de binnenbekleding van de vagina vormt. Sinds toen werden vooral variaties op Dr. Borou’s techniek toegepast. Dr. Burou’s klassieke uitvinding bestond in het gebruik van mannelijke genitaliën als een bron van huid en gevoelig erotisch weefsel om nieuwe vrouwelijke genitaliën te creëren inclusief een vagina.
Met dank aan Pascale uit Frankrijk voor het vinden van deze foto’s van Dr. Burou.
[Ze dateren van juli 1970 uit een artikel in de "National Police Gazette" (een mannenblad uit de V.S.).]
|
||
|
|
|
Deze operaties waren succesvol om volgende redenen: (i) het gebruik van de huid van de penis en het scrotum om nieuwe schaamlippen te vormen en een functionele vagina te creëren (dit vermijdt de littekens op de plaatsen waar bij vroegere technieken grote en diepe huidenten werden genomen), en (ii) de voorzichtige dissectie en plaatsing van de ingekorte zwellichaampjes (copora cavernosa) en het behoud en de relocatie van een deel van de gevoelige zenuwen en behoud van een klein deel van het erectiel weefsel. Als dit goed wordt uitgevoerd kan de postoperatieve patiënt zeer sterke gevoelens van seksuele opwinding hebben (erectie van de ingekorte zwellichaampjes binnen in haar lichaam) en kan eenvoudig orgasmisch zijn (de prostaat is intact gelaten en kan tijdens een orgasme spasmodisch worden net zoals voor de ingreep – terwijl het zenuwrijk weefsel in de zwellichaampjes, de clitoris en de vagina terzelfdertijd samentrekken en ontspannen, zoals bij elke andere vrouw).
De praktijk van dr. Benjamin groeide snel als meer en meer transseksuelen hoorden dat ze een begrijpende behandeling bij hem konden krijgen. Hij begon steeds meer patiënten naar de chirurgen te sturen, voornamelijk naar Dr. Borou in Casablanca. Tijdens het midden van de zestiger jaren begonnen ook andere excellente chirurgen in het buitenland SRS operaties op transseksuelen uit te voeren met de technieken van Dr. Borou. Dr. Benjamin refereerde dan ook patiënten naar deze chirurgen. De meest bekende was Jose Jesus Barbosa, M.D., een prominente plastische chirurg in Mexico (Dr. Barbosa was de chirurg die Lynn behandelde, hij had in 1973 reeds meer dan 300 SRS ingrepen uitgevoerd).
Nochthans, in de V.S. werden zelfs in het midden tot late jaren zestig nagenoeg geen dergelijke operaties uitgevoerd. Onder zware druk van religieuze groepen ten gevolge van de publiciteit over het geval Jörgensen in 1952 werd in het beleid van vele hospitalen het expliciet verbod op dergelijke ingrepen ingevoerd. Religieuze beperkingen werden vaak aangehaald als motief om elke hormonale en chirurgische behandeling aan transseksuelen te ontzeggen. Toen, in de jaren zestig, dacht de medische gemeenschap in de V.S. dat transseksuelen “ernstig psychotisch” waren eerder dan een fout biologisch gender hebbende. In plaats van hulp te krijgen voor een gendertransitie werden ze gedwongen in psychiatrische instellingen waar psychiaters hen trachtte “te genezen van hun mentale ziekte” met elektroshocktherapie en aversietherapie.
|
|
|
[foto door Lynn Conway in 1973]
Notitie 1: Figuur 10 is nogal misleidend en komt niet overeen met de anatomie, die moet leiden tot het resultaat van deze procedure. In figuur 10 is de vaginale opening veel te ver naar voren verwijderd van de anale opening, en de vaginale opening is weergegeven als eerste horizontaal naar binnen te gaan, en dan omhoog draaiend nadat een groot weefselgebied voor de anus is gepasseerd. (Vergelijk de schets met de latere detail foto's van moderne SRS resultaten, speciaal die foto, welke het inbrengen toont van een vaginale stent in de post-operatieve vagina). Deze zeer slecht weergegeven schets is meer dan waarschijnlijk de oorzaak van vele opgelapte operaties in de vroege dagen, waarbij chirurgen, die de Hopkins procedure kopiëerden, gedacht kunnen hebben, dat een dik weefselgebied nodig was om inscheuren in de anus te voorkomen. Dergelijke dikke weefselgebieden verhinderden vaak makkelijk dilateren en gemeenschap voor de patienten na de SRS. Dit leidde dan tot vaginale stenosis (verlies van diepte en/of wijdte).
Notitie 2: in de loop der jaren, zijn de SRS technieken steeds verder verfijnd, Het is inmiddels ook gangbaar voor port-op MV's om aanvullende labiaplastiek te ondergaan, welke verdergaande details van de externe genitalia construeert. Voor meer informatie over moderne SRS operatietechnieken, zie de links en de "Detailfoto's van moderne SRS resultaten" hieronder.
Translation in progress (JH)
Sex-Change nickname makes Transformation via surgery has become common in community By Pauline Arrillaga TRINIDAD, Colo. - The young waitress examined her customers as she refilled their coffee and haltingly asked whether anyone wanted more tea. There was Elise, a buxom brunette in a crop top and hip-huggers. Kate, a Harvard graduate writer in khakis, hand-knit sweater and pearl earrings. Thea, a graphics designer sporting chic suede boots. And Jackie, a towering figure in trousers and blazer. In the lunchtime crowd of merchants, housewives and farmers at the Main Street Bakery and Cafe, the four stuck out like fashion models on a pig farm. Retreating to the kitchen, the waitress pulled her boss aside and stammered, "Those women I'm waiting on? They're men!" Hardly anyone else gave the foursome a second glance. Not in the so-called "Sex-Change Capital of the World." Repeat that phrase to, almost any of the town's 9,500 people and one would likely get a lecture on what the southern Colorado hamlet should be known for - its idyllic scenery, comfortable climate and friendly people. Most don't mind that more sex-change operations have been done in their town than anywhere else (about 4,500 to date); they just hate that nickname. "Nobody cares," says Monica Violante, owner of the Main Street Bakery. "It's just a part of Trinidad." Town in transition Although no formal statistics are kept on the number of sex reassignment surgeries, experts in the field agree that Trinidad's Stanley Biber - because of the year he began and his age - has performed more than anyone. The International Foundation for Gender Education lists 14 surgeons in the USA and Canada that do the procedure, and, as spokeswoman Sara Herwig points out, "Biber's been doing it longer than most."
What makes Trinidad unique is not that it's the sex-change capital of the world, but the fact that this former mining town has come to accept its destiny, depend on it and even embrace it. In 1969, Trinidad was a town in transition. Coal had been king in these parts since the turn of the century, but after World War II, the mines began closing. By the late '60s, only a few remained. Families left, and Main Street, once a bustling collection of. department stores, car dealerships and restaurants, became a lifeless shell of shuttered storefronts. Yet Biber was thriving from his fourth-floor office inside the First National Bank building. As Trinidad's-s only general surgeon, Biber did it all - from delivering babies and removing appendixes to reconstructing the cleft palates of poor children. Biber moved here in 1954 after serving as a MASH surgeon in Korea and finishing a stint at Camp Carson in Colorado Springs. In those first 15 years, Biber built a comfortable life around a practice he loved and a town he adored. In 1969, he encountered the patient who would forever change both. A social Worker Biber had met asked him to perform her surgery. "Well, of course," he told her. "What do you want done?" "I'm a transsexual," she replied. And Biber asked, "What is that?" After consulting a New York physician who had done sex reassignment operations and obtaining hand-drawn sketches from Johns Hopkins University, Biber agreed to do the surgery. "She was very happy," he recalls. "And then it started spreading all over." With less than a handful of doctors performing the procedure, Trinidad became THE place to come for a sex-change operation, and Biber was THE man to do it. The town's sole hospital, Mt. San Rafael, was run by Catholic nuns, and Biber hid the charts of his first transsexual patients. But he knew he'd eventually need the approval of the hospital board and his neighbors. Biber explained his Work to the sisters and local ministers. I went through the psychology of it all. They decided as long as we were doing a service and it was a good service, that there was no reason we couldn't continue doing them," he says. Soon, Biber was lecturing to the hospital staff and the public. "We figured that's his way of making a living; more power to him," says Linda Martinez, 54, a lifelong patient of Biber's. Lucrative operations Not all agree. The Rev. Verlyn Hanson, pastor of the First Baptist Church for the past three years says the town turned a blind eye to Biber's work because of the economic boost it provided. "The love of money is the root of all evil, and people will overlook a lot of evil to have a stronger economy," he says . At one point, Biber's operations brought about $1 million a year to the hospital, according to his estimates. The basic procedure costs about $11,000, with the hospital taking in a little more than half. At the height of his practice, Biber performed about 150 transsexual operations a year. His patients brought families and friends who remained in town during their loved ones' eight-day hospital stay. Whether or not people liked what Biber did, they liked the squat, balding doctor who wore jeans and flannel shirts to work and always said hello. At 77, Biber has scaled back his transsexual business to about 100 surgeries a year. The majority of his practice remains tending to the ills of Trinidad's citizens. He knows retirement may not be far off, and he's in search of a surgeon who will continue his work. "it started here, and I want the hospital to continue with it," he says. [end of AP article on Dr. Biber] |
Dr. Biber was one of the pioneering surgeons of the 20th century. Over a 35 year period beginning in 1969, he performed over 5000 sex reassignment surgeries, almost single-handedly establishing SRS as an acknowledged and accepted treatment for transsexualism in the U.S. Much beloved by the trans community, Dr. Biber passed away on Monday January, 16, 2006 at the age of 82.
|
|
|
Consider also these words from the webpage Zen and the Art of Post-Operative Maintenance: "Another factor in sexual function is your endocrine system...After surgery, some women find that their adrenal glands (the other source of testosterone) do not produce enough to provide adequate libido or orgasm. You may require a small amount of supplemental testosterone to regain functioning. The amount required is typically far below the amount that will cause any other unwanted side effects, such as hair growth. Not everyone requires this, but keep in mind that some do."
Many natal women who are having difficulty in feeling turned-on and in achieving orgasms (especially post-menopausal women) are now taking Estratest tablets, which contain a combination of estrogen and small amounts of testosterone. Although Estratest is a somewhat controversial treatment, many natal women began taking it after it was featured in a story on Oprah Winfrey's hugely popular television show in the U.S. As a result of this news, and of advice like that on the Zen page, some post-op women who were experiencing difficulty in arousals and orgasms began using Estratest too, and some report that the therapy helps them. These tablets contain either 1.25 mg or 0.625 mg of estrogens (as in Premarin tablets), but also include a small amount of testosterone in each pill (for more information, see this link). There may be some kind of threshold effect involved here, whereby some women need a small amount of testosterone to maintain orgasmic capability. On the other hand, many other postop (and post-menopausal) women enjoy strong orgasms even in the complete absence of testosterone.
In any event, once a postop woman begins experiencing arousals, the nerves in the clitoris and vulvar surfaces become highly sensitized, and sensual and sexy feeling permeate her body. Then, just as during pubertal sexual awakening, she will automatically feel urges to play with her body and to masturbate. The arousals will gradually intensify as her genital area fully heals from the SRS. Masturbation and sexual activity can likely play a role in helping neural regeneration and sensitivity during this period.
There are many ways to masturbate, but one favorite way for girls to do it is to "rub on a pillow". The girl does this by lying face down on her bed, with a firm pillow between her legs. This way she can rub her vulva and clitoris on the pillow while squeezing it, putting pressure on her clit and also being able to thrust and thrash around. At the same time she can play with her breasts and body with her hands. Alternatively, she can rub her clitoris with the fingers of one hand while squeezing her legs and thrashing around to stimulate her body. And there are many other ways to stimulate arousals and produce orgasms, including using vibrators and other women's sex toys. Girls discover these ways just as automatically as boys discover "jerking off", even though girls have been more secretive about it our society in the past.
While masturbating, the pubertal girl will suddenly begin to experience her first orgasms, and she is then on her way to developing her full sexuality as a woman. In just the same way, the postop woman needs to explore her new sexual anatomy and masturbate, and learn her new sexual responses and experience her first orgasms as a woman - learning what most girls do in their teens during puberty.
This ongoing pubertal aspect of immediate postop life can be very thrilling and exciting, but also very confusing and scary for the woman, much in the same way that the onset of sexual maturity is for any teenager.
For some insights into this process, I highly recommend that you read the very candid webpage by entitled "M -> F Transexual Post-Op Orgasms - A Personal Perspective", by Monica Stewart. Monica's site stresses the need to gain experience with your new sexual responses prior to having intercourse. It is also important to try to get over hang-ups about what's "OK" and what's "naughty". Then too, many woman enjoy experiencing playful anal stimulation, including using sex toys to overcome inhibitions and enhance arousals. Most women also learn to use fantasies to trigger and enhance arousals and orgasms. Those fantasies can be used during masturbation, and then later used to help heighten one's experiences during intercourse with a lover.
Thus we see that transition and SRS are just the very beginning: They enable the girl enter her new puberty. What she will make of herself as a woman is yet to be determined!
|
|
|
|
|
Marci Bowers, M.D.
|
Toby Meltzer, M.D.
|
Eugene Schrang, M.D.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Reset on 7-15-06
V-1-05-05 + update of 10-14-05
Translation first posting 7-07-06
Translation updated posting of 4-05-09